Van Vinyl op HBO verlang ik naar een tijd terug die ik niet eens heb meegemaakt

Vinyl gaat over de coke-snuivende-licht-ontvlambare-platenbaas Richie Finestra die zijn platenmaatschappij niet alleen van een faillissement wil redden, maar een vooruitstrevend label wil voortbrengen. Dit in het New York van eind jaren ‘60 begin ‘70 vorige eeuw. 

Ik ben van ’79 en heb daarmee die tijd dus niet bewust meegemaakt, maar ik weet wel hoe het er toen uit had moeten zien. Zoals in Vinyl. Precies zo.

Zoals je na het zien van Clueless zin krijgt om een nieuwe panty te kopen, na het zien van Fight Club behoefte voelt om iemand op z’n bek te rossen, zo heb je na het zien van Vinyl gewoon trek om je broek met wijde pijpen aan te trekken, je haar te laten groeien en het stof van je lp’s te blazen en de naald in de groef te zetten. Er zijn meerdere redenen waarom deze serie meer dan de moeite waard is. Natuurlijk om de muziek, die rockt de pan uit, drugs en seks, krankzinnige verhaallijnen, humor ook, maar die entourage…

Elk lampje, elk kapsel, al het schoeisel van elke figurant is tot in details uitgewerkt. Sex, drugs, rock ’n roll, maar dan wel met van die grote, witte ‘had-je-toen’ onderbroeken. Het meubilair, de raambekleding, vintage van voor vintage.

American Records, de platenmaatschappij die het hoofdpersonage boven water probeert te houden, zie je regelmatig in lange ononderbroken steadicamshots waardoor je echt een goed beeld krijgt van hoe een platenmaatschappij anno toen er uit zou hebben moeten zien. Die shots zijn trouwens ook afgeladen met volk in bijbehorende kledij. Regelmatig roep ik naar de tv, “Ik wil die jurk, die jurk”, of “Ik wil die lamp, precies die!”

De huisband is fictief, maar David Bowie bijvoorbeeld herken je vanaf een kilometer afstand. Evenals Alice Cooper. Maar een subtiele Ramone met zonnebril, verstopt in het publiek bij The Nasty Bits, voelt eerder als een easter egg. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de stad New York. De auto’s, de billboards, allemaal eye-candy uit een andere tijd.

Kortom, deze serie is echt goed te kijken. Ik verheug me nu al op het tweede seizoen. Van Vinyl kijken verlang ik terug naar een tijd die ik niet eens heb meegemaakt. Nu bijvoorbeeld, heb ik zin om een lavalamp te kopen.

Eentje die matcht met mijn fondueset.