Ik had mijn twijfels over een tweede seizoen voor Bloodline.
Ik vond het eerste seizoen van deze Netflix Original zo vreselijk spannend dat ik er een nachtmerrie van heb gekregen. De eerste keer dat ik Ben Mendelsohn, de acteur die Danny speelt, in een andere rol zag kreeg ik spontaan kippenvel. Danny was zo vreselijk naar, zo onderhuids, ik kon ik me dus niet voorstellen dat een tweede seizoen zonder hem, net zo goed als het eerste zou kunnen zijn.
En dat Danny Rayburn een zoon zou hebben die in de laatste paar tellen van de finale-aflevering van voorgaand seizoen even kiekeboe komt doen leek mij maar een flauw gegeven om een tweede seizoen op voort te borduren. Maar het joch heeft naast een eigen best wel interessante geschiedenis, verschillende nare trekjes van zijn vader geërfd en blijkt hiermee een waardig lid van de Rayburn-clan.
Danny’s ongeëvenaarde manier van zuigen, ik heb er eigenlijk geen woorden voor, is niet alleen herkenbaar in zoon Nolans gedrag, maar laat hij ook zelf weer zien via de hallucinaties waarmee John wordt geplaagd of liever getreiterd. Natuurlijk is dit gegeven maar weinig origineel, maar het is het zo treffend en wordt het met zoveel spanning gebracht dat gebrek aan originaliteit helemaal niet uitmaakt.
John is trouwens mijn favoriet. En dat terwijl hij niet alleen een moordenaar, maar inmiddels ook een zwaar corrupte agent is.
Alfamannetje John heeft van het gezelschap namelijk verreweg de meeste potentie om het allemaal op te lossen maar, dwaalt daarbij op een Walter-White-waardige wijze af van de gezellige huisvader en hardwerkende agent die hij was tot een gevaarlijke ik-ga-over-lijken-versie-van-Heisenberg op de Keys. Hoe kan het ook anders wanneer hij steeds wordt gedwarsboomd door vooral zijn mede-Rayburns?
Lieten ze John maar gewoon z’n gang gaan, dan kwam het allemaal vanzelf wel goed, maar het bloed blijft maar kruipen.
Reactie schrijven