Het is wel even ontzettend anders allemaal, deze sci-fi / fantasy Netflix Original. Je weet gewoon van begin tot eind niet wat je voorgeschoteld gaat krijgen.
Bij series over spirituele kwesties is het als kijker natuurlijk altijd lastiger om de boel te kunnen vatten omdat de paranormale wereld nou eenmaal anders werkt dan de wereld die we al kennen. Maar dan nog. In de wereld van O.A. is wel zoveel fantasie toegepast, dat ontleed je niet een twee drie….
Vertrouwd was wel dat deze serie, zoals wel vaker wanneer “het onbekende” centraal staat, opereert via een “groepjes-principe”* In O.A. heb je er zelfs twee. Het eerste groepje gaat over mensen die het gevoel hebben ergens alleen voor te staan en vervolgens behoorlijk opknappen van een gezamenlijk doel in hun leven. Het tweede groepje heeft een significante gemeenschappelijke eigenschap en een probleem dat in groepsverband opgelost dient te worden. Dat zijn typische groepjes-kwesties.
De groepjes worden met elkaar verbonden doordat Prairie, de dame waar het allemaal om draait, het verhaal dat ze heeft meegemaakt met haar ene groepje, deelt met haar andere groepje. Dit doet ze in een leegstand pand in een onafgebouwde villawijk die wel zo onaantrekkelijk in beeld is gebracht, dat het me een van de ongelukkigste plekken van dit universum lijkt. Zeker ook omdat het er altijd van dat niet-weer is.
O.A. bevat sowieso geen adembenemende shots, op zich staande montage-sequenties of mensen in gestylde kledij met poeder op de toet. De vormgeving is dus erg sober. Met andere woorden: het beeld in de serie ziet er zo troosteloos uit dat wanneer er, en dat is sporadisch, iets hoopvols gebeurd in het verhaal, dit meteen aanvoelt als de eerste zonnestralen in april of zoiets.
Centraal dus: het verhaal, of moet ik zeggen haar verhaal? In de eerste afleveringen soms zo traag vertelt dat het gewoon spannend wordt van het feit dat je, en sorry dat ik in herhaling val, geen idee hebt waar wat je voorgeschoteld gaat krijgen. Toen er een vaart in kwam, kreeg ik ook zulke rare dingen op mijn bord, dat ik mezelf betrapte op een, met mijn schouders opgehaald, ja-het-zal-wel-gevoel. Voordat het verhaal van Prairie uit het verleden en het heden elkaar gingen ontmoeten, werd een afwikkeling van gebeurtenissen ingezet waardoor ik het weer steeds spannender en spannender vond worden. Maar de climax die daar dan weer opvolgde, had mij betreft dan wel wat minder gemogen.
Maar hoe dan ook vond ik O.A. ontzettend anders en eigenlijk wel geestverruimend om te zien.
Mocht je O.A. nog niet gezien hebben, zou ik adviseren niet alleen te kijken en bij voorkeur in een groepje. Kun je in ieder geval je verbazing delen en nog een wedstrijdje houden wie het eerst doorheeft waar O.A. voor staat.
*Wanneer het probleem een bovennatuurlijke oorzaak betreft, raakt dit wel vaker een hele groep, zoals bijvoorbeeld in Scooby Doo, Stranger Things of in vrij veel van Stephen King. In zo’n groepje zitten, net als in de Spice Girls, verschillende perso(nen)(onlijkheden) en of ze elkaar nu haten of liefhebben, ze delen een gemeenschappelijk doel of probleem en hebben vaak elkaar nodig.
Als je meer interesse hebt in bovennatuurlijke zaken of groepjes, zijn deze posts misschien ook wat voor je:
Stranger Things - Thuiskomen voor de kinderen van de jaren tachtig
Reactie schrijven