Brussel - Amai...

De moddervette leader die me geen aflevering verveeld heeft en hoort bij de dramaserie Brussel van KPN, vertelt een verhaal met roof -en prooidieren, over eten of gegeten worden. Wellicht een treffende omschrijving voor deze serie maar de manier waarop ging van te langdradig, via te toevallig, naar te voorspelbaar.

Het begin vond ik spannend en interessant. Mede door de gejaagde muziek en de best-wel-anders-dan-gebruikelijke montage, maar het greep me toch niet. De binge-factor ofwel de verraderlijke “nog eentje dan” bleven bij deze serie voor mij uit.

Sterker nog, rond aflevering vier of vijf vond ik het eigenlijk best wel irritant dat ik niet wist waar het heen ging en wat de afzonderlijke personen met elkaar te maken zouden hebben. In plaats van me te verdiepen in het verhaal (ofwel de toen dus afzonderlijke verhalen) was ik meer benieuwd naar hoe, en of het überhaupt allemaal samen zou gaan komen. Dat kan heel mooi en gevat in een mozaïekvertelling maar ook juist te toevallig of zonder een boeiende bijdrage.

EN HIER KOMEN DE SPOILERS! DAT JE HET EVEN WEET!

Zo ook in Brussel. Dat de ex-Afghanistanveteraan en ex-geliefde met elkaar samenwerken dat ging er bij mij nog wel in, maar dat deze twee dan ook nog eens allebei werden gezocht door de twee die elkaar dan heel toevallig tijdens het reizen treffen op een bazaar in Djibouti was echt het televisie-equivalent van het toch vinden van een speld in een hooiberg.

Hierna werd een stroomversnelling ingezet waarbij de laatste puzzelstukjes op een presenteerblaadje aangereikt worden. Of eigenlijk meer in je gezicht gesmeten. Eerst weet je van niks, vervolgens zie je het allemaal al aankomen.

Bijvoorbeeld doordat verklapt werd middels een titel dat het om het strand van Sousse in Tunesië ging, was het niet erg moeilijk om te snappen dat deze verhaallijn was geïnspireerd op waargebeurde gebeurtenissen die iedereen uitgebreid in het nieuws heeft gezien. Dat ze er op het strand dus allemaal aan zouden gaan en dat de piloot, waarvan bekend was dat hij psychische problemen had, de verantwoordelijke zou zijn voor het kwijtraken van het vliegtuig, was dus nogal voorspelbaar.

Dat die piloot dan weer een relatie had met de dooie zus van de ex van de Afghanistanveteraan is dan behalve ook weer verdomd toevallig en iets dat je alweer in je iets-langere-termijn-geheugen had zitten, helemaal niet stof-opwaai-waardig.

Eigenlijk was Brussel net zoiets als nieuws over ‘Brussel’. Natuurlijk gaat het ergens over, maar waarover precies is niet echt duidelijk en eigenlijk kan het je ook niet interesseren, want het duurt allemaal zo lang voordat je er echt iets van merkt. En als je er dan eindelijk iets van merkt, ben je inmiddels vergeten wat er ook alweer aan vooraf ging.

Amai....