Ik vind Girls een van de meest indrukwekkende series van de afgelopen jaren en heus niet om de tepels en putten die de serie rijk is, hoewel die typische-Girls-ruim-uitvergrote-en-ongemakkelijke situaties waar ze vaak in voorkomen, doodleuk zijn en om in je broek te pissen. Nog meer viel mijn bek open van de bizarre kijk die de serie geeft op het ene na het andere eerste wereldprobleem en de nog meer bizarre wijze waarop Hanah Horvath en de types om haar heen daarmee omgaan.
Meestal gebeurt er in een aflevering iets volslagen onverwacht en debiel en iets vreselijks gênants, waarna pijnlijk een vinger op de zere plek wordt gelegd. Dit zijn soms ook best grote dingen, soms kleine dingen die groot gemaakt worden of grote dingen waar weer weinig tot geen aandacht aan wordt besteed. Issues etteren ookwel onder de oppervlakte door of waaien gewoon over. En als een aflevering stopt, gaat dit zo abrupt dat het een beetje frustreert, terwijl je je vlak daarvoor nog kapot hebt gelachen…
Ik vind ze dus ook stuk voor stuk kutwijven die ‘vriendinnen’ van Hannah. Ze hebben geen besef van de waarde van geld, de gevoelens van anderen, maken niet af waar ze aan zijn begonnen (behalve Shoshanna misschien) en hebben een opvallend onrealistisch zelfbeeld. Maar ik leefde wel met ze mee en had toch ook vaak met ze te doen als ze het zich weer moeilijk hadden gemaakt door hun eigen onmogelijke gedrag.
En nu is het dus klaar, en wel doordat centrale trut Hannah een kind krijgt. Symbolisch bedoeld denk ik en ook waar, als je moeder bent geworden dan betekent dit naast geboorte ook het einde van een era. Ik heb zelf niet al te lang geleden een kind gekregen en vind het opvallend hoe Lena Dunham er in geslaagd is, gevatte details van het prille moederschap over te brengen terwijl ze dit zelf (nog) niet eens heeft meegemaakt. (Ik heb dat namelijk meteen gegoogeld.)
Het zou toch zo aanleiding voor een doorstart kunnen zijn, over hoe het leven van de niet-al-te-makkelijk-in-de-omgang-liggende schrijfster Horvath verloopt, hinkend tussen dromen en verantwoordelijkheden, hoe die hele posse daar mee om gaat en wat de kleine Grover daar uiteindelijk zelf van vindt of misschien wel aan overhoud. Ik zou kijken!
Zeker omdat dankzij Dunhams sublieme observatievermogen van menselijk gedrag de serie zal zijn voorzien van herkenbare en realistische details, gesitueerd in absurde en onmogelijke situaties. Ja, en dat dan gepaard met haar onbetaalbare gevoel humor en die topcast eromheen.
Maar dat gebeurt natuurlijk allemaal niet want ik heb net de laatste aflevering gezien.
Reactie schrijven