Better Call Saul seizoen drie vond ik net als de twee seizoenen hiervoor weer magistraal, maar ik had er wel echt de balen van dat het volgens het een-aflevering-per-week-principe op Netflix kwam. Dat kan ik gewoon niet meer aan. Wanneer een serie tegelijkertijd zoveel gevoelens van haat en sympathie opwekt, dan is een week wachten op een volgende aflevering nog erger dan die hel waar je in zit wanneer je net je voorgerecht op hebt en het nog 100 jaar gaar duren voor het hoofdgerecht er is, omdat iemand aan tafel iets gecompliceerds met lange bereidingstijd heeft besteld…
In ieder geval is er van alles voorgevallen waarvan voor mij vooral de kapotte relatie tussen Jimmy en zijn vertiefte broer Chuck centraal stond. Dat zat er wel al aan te komen, gezien cliffhanger van seizoen twee, maar dat het zo erg zou worden…
!!SPOILERS!!!
Ik ben van mening dat een verstandhouding met je ‘sibling’ juist een hele waardevolle kan zijn. Niet in de zin dat je de deur bij elkaar moet platlopen, maar het is wel de persoon (of personen, afhankelijk van hoeveel je er hebt) die normaliter erbij was toen je bent opgegroeid, die weet waar jullie vandaan komen. Een connectie met iemand waar je die herinneringen mee deelt zou je kunnen koesteren, maar wanneer die herinneringen besmet raken met onterecht slachtoffergedrag, waar Chuck naast zijn elektromagnetische-allergie overduidelijk ook nog aan lijdt, dan had je maar beter enig kind kunnen zijn. Dat legt het derde seizoen van Better Call Saul maar even haarfijn uit.
Jimmy is zo creatief, charmant en geestig dat je wel van hem moet houden. Dat er wel eens vaker iets verkeerd uitpakt is hem makkelijk te vergeven, omdat hij het altijd wel goed heeft bedoeld. Chuck daarentegen lijkt wel goede dingen te doen, maar hij is zo naar, zo vreselijk verbitterd, ik heb nog nooit zo vaak mijn middelvinger tegen de televisie opgestoken als wanneer hij in beeld kwam.
Ook omdat het juist Chuck is die de doortraptste klappen uitdeelt en terwijl hij van Jimmy louter koekjes van eigen deeg krijgt, toch blijft volhouden dat hij niet alleen het recht heeft Jimmy te dwarsbomen, omdat hij niets waard zou zijn, maar ook omdat hij tegelijkertijd nog het slachtoffer denkt te mogen uithangen! Dat maakt hem, naast onredelijk en gemeen, gewoon hartstikke zielig. Met z’n huis, met z’n geld, maar zonder sociaal leven of een doel. En wanneer hij, en terecht natuurlijk, door Howard Hamlin die blijkbaar ook geen andere uitweg meer ziet, zijn eigen bedrijf wordt uitgebonjourd, blijkt dat hij eigenlijk helemaal niks van echte waarde bezit.
Het lucht me enorm op dat Chuck uit de weg is, althans, de suggestie is gewekt dat ik dat hoofdstuk kan afsluiten. Liever focus ik me ook op mr. Fringe van Pollos Hermanos en het dienstverband dat Mike Ehrmantraut met hem is aangegaan. En natuurlijk het hele kartel en hoe Jimmy als advocaat Saul Goodman daarin terecht is gekomen en hoe dat moet gaan aansluiten op waar ze de kop gaan opsteken in Breaking Bad.
Hoe dan ook, Jimmy is zonder meer beter af zonder Chuck, maar het vooruitzicht dat hij zich toch verantwoordelijk gaat voelen voor zijn broer die in zijn eigen gegraven kuil is gevallen, vind ik wel naar. En de prognose dat hij Kim Wexler op een of andere manier kwijt gaat raken vind ik ook maar een eng idee. Maar wat me verreweg het meest beangstigt, is dat ik dat allemaal waarschijnlijk weer via het vermoeiende een-aflevering-per-week-principe moet gaan meemaken…
Ik ben zo klaar met niet-bingen.
Lees ook: Uitkijken naar de cliffhanger van Better Call Saul
En: Better Call Saul - Feest van herkenning én surpriseparty
Reactie schrijven