Ze deden af en toe al kiekeboe in elkaars serie en nu zijn ze dan, de vier Marvel helden van Netflix (Jessica Jones, Daredevil, Luke Cage en The Iron Fist), the Defenders in The Defenders. Reden van dit kwartet is het beschermen van New York tegen eeuwenoude en occulte boevenclub The Hand.
Een naam als The Defenders doet vermoeden dat de vier als een blok functioneren en een onverwoestbaar team zijn maar dat ligt toch anders. Natuurlijk hebben ze veel gemeen, sowieso een bovennatuurlijke gave, gezamenlijke vijand en wonen ze op Manhattan, maar dat betekent nog niet dat ze mekaar automatisch aardig vinden en perse samen willen spelen. En ondanks dat er heus chemie tussen de oude bekenden Jessica en Luke heerst, zijn the Defenders absoluut geen eenheid. Zie het meer als een groepje werknemers die alleen iets met elkaar te maken hebben doordat ze op dezelfde afdeling zijn beland. Dat gebrek aan een automatisch kunnen lezen en schrijven tussen deze Marveliers maakt hun omgang weer een stuk geloofwaardiger.
spoilers - spoilers - spoilers - spoilers
Waar ze het dan wel roerend over eens moeten zijn, is dat ze Danny Rand echt niet alleen kunnen laten en misschien zeggen ze het niet hardop, maar dat is dus vanwege zijn intense onnozelheid. Eerst noemden we hem thuis trouwens nog Danny Rand-debiel, inmiddels is hij gedegradeerd tot the Iron Fist-fucker. Natuurlijk heeft hij het zwaar en worstelt hij met zijn trauma, maar door aanstellerig gedrag en gebrek aan logica is hij niet het beschadigde jongetje dat hij zou moeten voorstellen, maar gewoon een idioot die om wel erg onwaarschijnlijke redenen een superkracht is toebedeeld. En ondanks dat specifiek zijn superkracht in dit verhaal centraal staat, waardoor de andere drie eigenlijk in dienst van hem opereren, is hij verreweg de zwakste schakel.
Het tot leven brengen van the Black Sky ofwel Elektra betekent wel een goede slechterik. Mocht het ooit nog tot een een-tweetje tussen Elektra en The Iron Fist komen dan ben ik voor Elektra. Haar natuurlijke honger naar geweld die herhaaldelijk op de proef wordt gesteld door haar liefde voor heilig boontje ik-mat-alleen-voor-de-goeien-Daredevil maakt van haar een boeiende tegenstander met een interessante zwakke plek. Veel interessanter dan die hele Hand en hun zogenaamde miljoenen-jaren-oude-super-sluwe-organisatie, want achteraf was het nou ook weer niet zo moeilijk om bijna de gehele board daarvan op te vegen, toch?
The Defenders redden dan wel New York, maar nurse Claire redt the Defenders. Als manager van de afdeling superhelden weet ze, door de boel wel even goed te overzien en wat gezond verstand toe te passen, elke afzonderlijke superheld een zetje in de juiste richting te geven zonder daarbij op hun teentjes te gaan staan. Maar ook voor mij werkt ze zeer relativerend. Wanneer bijvoorbeeld mijn irritaties jegens Danny Rand de pan uit dreigen te rijzen en ze er door een in-het-personage-van-Claire-waardige wijze hem vriendelijke verzoekt zijn gedrag wat bij te stellen.
Er waren trouwens nog wat andere sidekicks waar ik veel meer van had verwacht, zoals Misty Knight en Jeri Hogarth (vooral van Jeri Hogarth), maar die kwamen gewoon helemaal niet aan de beurt of tot hun recht. Maar Claire gelukkig wel. Want wanneer de prominentste superheld een ongeleid projectiel is en diens tegenstander nou niet bepaald de beste uit de poule, blijkt nurse Claire nog een uitstekende katalysator waardoor het soms nog wat lijkt.
Of ik een tweede seizoen van The Defenders ga kijken ligt er nog maar aan. In ieder geval niet als het gros van mijn favoriete wing(wo)men weer aan de zijlijn staat en de hoofdrol wederom is toebedeeld aan de grootste onbenul die de Marvels van Netflix dusver hebben voortgebracht.
Maar ik kijk met smart uit naar een spin-of in de vorm van “Nurse Claire”.
Voor meer Marvel blogs lees ook:
Iron Fist - Ijzersterk staaltje gemiste kans
Reactie schrijven