Alias Grace - Mist een 'iets'

Alias Grace begint met best wat poeha en de trailer ingezet door Netflix liegt er ook niet om. Een simpel en op het oog keurig dienstmeisje Grace heeft een brute dubbele moord gepleegd en iedereen is donders benieuwd naar het hoe en waarom daarachter. En dat heel spannend. Bovendien is er, ondanks dat ze al is veroordeeld voor beide moorden, een redelijke aanhang aan elite die haar graag vrijgesproken wil zien. Zo onschuldig oogt ze dus.

SPOILERS

In de afleveringen vertelt Grace in haar allercharmantste Ierse tongval aan dokter Simon Jordan, die is ingehuurd door een in-de-psyche-van-de-mens-geïnteresseerde elite die haar vrij wenst, over hoe ze halverwege de 19e eeuw in Canada is beland en hoe haar leven is geweest. Het heeft haar echt niet meegezeten waardoor het moeilijk is niet met haar te doen te hebben. Maar ondanks dat ze de sympathie-troef voortreffelijk speelt, had ik tegen het einde van aflevering twee het gevoel dat er wel ‘iets’ moest gebeuren. Want een meisje van lage sociale klasse dat vertelt hoe ze van de ene teleurstelling in de andere terechtkomt, waarbij haar dokter er stiekem van droomt haar te betasten, is helaas weinig origineel.

En gelukkig gebeurt er ook wat. Grace’ verhalen worden soms een beetje onlogisch en rieken hier en daar naar jaloezie wat niet echt lijkt te rijmen met het beeld van een volledig onschuldige dienstmeid. Dit maakt haar verhaal minder aannemelijk maar wel interessanter. Maar wat dat volgens mij had moeten bewerkstelligen, namelijk een conflict bij de tv-kijker, doordat het gevoel van ik-sta-aan-haar-kant-want-het-arme-schaap-verdient-dat-zo in contrast staat met het ze-is-niet-te-vertrouwen-want-het-klopt-niet-wat ze zegt, gebeurde dus niet bij mij. En dat is denk ik waar deze serie ‘iets’ heeft laten liggen, want het verhaal kabbelt maar voort.

Voor mij zijn de meest meeslepende gebeurtenissen het verlies van Grace haar moeder en de dood van haar vriendin Mary en die komen in aflevering één en twee al aan bod. Grace krijgt weinig kansen, dat is direct meer dan duidelijk en ondanks een paar sprankjes hoop staat ze er steeds weer alleen voor. Maar mijn sympathie voor Grace groeide niet meer gedurende haar chronologisch vertelde verhaal na het tragische einde van aflevering twee, terwijl een soort overtreffende trap qua emoties naar het einde toe de serie volgens mij een stuk interessanter had kunnen maken. Misschien was het beter, wanneer bijvoorbeeld de dood van vriendin Mary, die Grace zoveel geluk en ook zelfvertrouwen bracht en op zo’n ellendige en onrechtvaardige wijze om het leven kwam, op een veel later tijdstip in de serie onthult wordt.

Ondertussen ziet dokter Jordan zijn onderzoek naar het hoe en waarom achter de daden van Grace van een roeping in een obsessie veranderen. Maar ondanks dat hij door het onderzoeken van Grace een transformatie doormaakt, die op zich best interessant is, wordt het verhaal niet uit zijn standpunt verteld en staat staat zijn karakter en wat hij ervaart te weinig centraal om de serie een bijzonder duwtje te geven.

Want ondanks dat ik echt heel graag wilde weten hoe het allemaal zit, kwam dat voort uit een hop-voor-de-draad-ermee en we-hebben-meer-te-doen-gevoel bij mij, en dat is niet echt positief natuurlijk. En wanneer dan uiteindelijk blijkt dat Grace door een gespleten persoonlijkheid tot de misdaden is gedreven, is dit door de voorspelbaarheid niet verrassend of bevredigend.

Dus nee, Alias Grace vind ik ondanks echt mooi gespeeld met aangename sfeer toch te saai. Het ontbreekt aan een vreemde plotwending of andere twist, of een significante toevoeging waardoor het verhaal volgens mij gewoon niet bijzonder genoeg wordt verteld.

Er mist nog een ‘iets’...