The Punisher op Netflix heeft echt alles wat ik nog vóór ik Jessica Jones en die anderen op Netflix ging kijken associeerde met het woord Marvel. De sfeer in de serie is guur en rauw, de muziek is stoer (wellicht een tip voor de makers van Sons of Anarchy), het geweld is (vast voor sommige te) plastisch en het verhaal, met daarin nog een minstens zo interessante zijvertelling, gaat over een complot en een dikke doofpot waarbij goed en kwaad lijnrecht tegenover elkaar staan.
SPOILERS
En dat terwijl Frank Castle, de persoon achter alter ego The Punisher, eigenlijk geen superheld is in de traditionele zin, maar een Bruce Springsteen-luisterende-average-white-American die gewoon maar heeft geprobeerd er het beste van te maken. Door zijn werk als marinier heeft hij in Afghanistan veel te veel te verduren gekregen en wanneer hij ook nog moet zien dat zijn gezin bruut wordt afgeslacht, komt zijn tweede ik The Punisher naar de oppervlakte. In de Marvel-serie Daredevil, waar zijn personage werd geïntroduceerd, dacht hij de verantwoordelijken voor de moord op zijn gezin te hebben ontmaskerd. Na deze stuk voor stuk van kant te hebben gemaakt zou hij, volgens originele planning, zijn lijden alleen en in vrede willen doen.
Gelukkig maar dat David Lieberman a.k.a. Micro, eigenlijk door te stalken, Frank bijpraat over de ware toedracht van de moord op zijn vrouw en kinderen, waarvan de oorsprong alles te maken heeft met wat in Afghanistan is voorgevallen. Door vakkundig in zijn rechtvaardigheidsgevoel te prikken duwt Micro Frank, die eigenlijk helemaal geen aandacht wil trekken, de superhelden-rol in. Want ondanks dat Frank heus wel van nature een vechtersbaas is, je wordt tenslotte niet zomaar marinier, krijgt er niemand van langs die het niet ook echt verdiend heeft.
Zijn superkracht, namelijk extreme woede, heeft hij niet verworven doordat hij als kind in een pan gif is gevallen of zoiets, maar is een gevolg van wat hij heeft moeten doorstaan en daarom een ongewoon symptoom van zijn posttraumatische-stressstoornis. En dat onderwerp wordt in deze superheldenserie ook middels een zijvertelling kritisch aan de kaak gesteld, waarbij het af en toe wel een aanklacht lijkt tegen hoe er in de VS met veteranen wordt omgegaan.
Posttraumatische stress-woede vind ik wel zo een buitengewone superkracht, waardoor The Punisher met ook zijn rechtvaardigheidsgevoel en de chemie die hij met zijn perfecte en zelfs grappige sidekick Micro (sorry Nurse Claire maar je was dan ook nergens te bekennen) heeft, in mijn beleving helemaal is wat een Marvel moet zijn. Maar er is nog meer: het einde van The Punisher betekent ook het begin van een klassieke superschurk, want nadat Frank erachter is gekomen te zijn verraden door zijn ex-BFF en marinier-collega, de op z’n zachts gezegd emotioneel labiele Billy Russo, laat hij hem maar half dood achter. Met als niet minst belangrijkste feature: een verminkt gezicht.
En dat, betekent in geval van seizoen twee een gestoorde en motherfucking evil superschurk waar ik op dit moment al enorm naar uit kijk.
Met verminkt gezicht en alles…
Voor meer Marvel blogs lees je ook:
The Defenders - Superhelden-kwartet
Iron Fist - Ijzersterk staaltje gemiste kans
Reactie schrijven