Seizoen twee van The Crown op Netflix draait nog eerder om haar ik-voel-me-niet-belangrijk-genoeg-echtgenoot Philip dan om queen Elizabeth zelf. Daarnaast is prominent haar, ik-ben-verdomme-een-prinsesje, zus Margaret aanwezig en last but not least de terugkomst van de letterlijk van de troon gestoten oom David, waar een heus naziverleden aan kleeft, inclusief een foto met hem en de Führer himself.
Oh dear..
Watch out, spoilsports...
En dat betekent, anders dan in seizoen 1, een aaneenschakeling van drama - schandaal - nog meer schandaal, waarna het allemaal weer van voor af aan begint. Soms politiek, maar vooral veel binnen de koninklijke familie. Elizabeth lijkt wel een soort uber-vrouw die in staat is om al het onrecht om haar heen te pikken en telkens de juiste beslissing weet te nemen voor het welzijn van de Kroon. Als god haar inderdaad persoonlijk gekozen zou hebben voor deze klus, dan snap ik dat. Iedere wel menselijke vrouw was namelijk allang de pan uit geflipt.
Tussen al die schandalen en awkward momenten, mooi leerzaam en soms ook best om te gniffelen, komt het alledaagse of haar menselijke kant (de koningin moet toch ook poepen?) niet echt aan bod. En ondanks dat duidelijk te zien is hoe alles haar ook allemaal maar overkomt, waardoor je wel degelijk van haar gaat houden en helemaal aan haar kant staat, draait het dus niet om haar, maar eerder om de klappen die ze moet vangen.
De geboorte van haar zoon Andrew bijvoorbeeld, wordt door Margarets (kraam)bezoek meteen al ondergesneeuwd doordat zij van deze gelegenheid gebruik maakt om het verzoek haar eigen huwelijk te willen aankondigen (met een wellicht vanuit-de-Kroon-gezien niet zo geschikte kandidaat aangezien die bijvoorbeeld al een andere vrouw heeft bezwangerd) in te dienen. Meteen is Elizabeth drukker met mogelijke schandalen op voorhand de kop in drukken dan met haar pasgeboren zoon en het nieuwe moederschap.
Wel is te zien hoe Philip als vader ervoor kiest zijn oudste zoon naar dezelfde kostschool te sturen waar hij zelf op heeft gezeten. Een kapitale blunder als ouder om te denken dat wat goed was voor Philip ook goed is voor Charles, waarbij wie Charles zelf is volkomen wordt genegeerd. Bovendien ligt de nadruk niet eens op het verhaal van de weggestuurde kroonprins, maar vooral op wat Philip zelf als jongen heeft meegemaakt en hoe belangrijk die school Gordonstoun voor hem is geweest. Misschien was het goed bedoeld, misschien ook puur egoïsme, maar hoe dan ook, Charles is er de dupe van.
En hoewel Elizabeth eigenlijk ook tegen deze schoolkeuze is, is het niet duidelijk of dit is omdat het tegen het advies van een van Charles’ eerdere docenten in gaat of dat ze door haar eigen moederlijke instincten ingefluisterd zou zijn, waar dus in deze serie vooralsnog geen bewijs van is dat ze die überhaupt wel heeft. Ook niet dat ze die perse niet heeft, maar naast al het bewonderenswaardige dat ik van haar heb gezien (bijvoorbeeld hoe ze het toch uithoudt tussen al die pannenkoeken), is daar toch weinig echt menselijks bij komen kijken.
En ondanks deze verder zeer boeiende serie heb ik dat toch een beetje gemist, want juist het persoonlijke van seizoen 1 had me destijds zo positief verrast. Maar misschien is dat ook wel het hele punt waar de kroon om spant. Dat ze rond deze periode van haar ambt echt begint samen te smelten met de Kroon, waarbij het hele instituut van de monarchie ver voorop staat en zijzelf, haar eigen behoeftes en menselijke trekken steeds meer naar de achtergrond verdwijnen om daar langzaamaan nog eens helemaal op te lossen...
The queen is (half) dead, long live the Crown!
Lees ook over het eerste seizoen: The Crown - Boeiend, maar ik had op iets meer Engelse humor gehoopt
Reactie schrijven