Hollands Hoop is de beste Nederlandse serie die ik dusver heb gezien. Ik snap het, dat is een hoop om te zeggen, maar ik kan echt geen andere voor de geest halen waar ik zo veel mee heb en zoveel pret aan heb beleefd.
een hoop SPOILERS
Hollands Hoop gaat over hoe de goedbedoelende psychiater Fokke Augustinus en zijn gezin, dat hem niet al te serieus neemt, op de boerderij genaamd Hollands Hoop belanden. Deze blijkt niet alleen omringd met maïs, maar ook een klein woud met, ik mag wel zeggen, wiet-bomen waarvan de straatwaarde rond de 30 miljoen zou liggen. Fokke wordt, onbedoeld weliswaar, een belangrijke spil in een internationale drugsorganisatie. En dat op het platteland van Groningen waar iedereen op zijn of haar manier “normaal doet” en er nergens bereik is.
Dit resulteert in belachelijke situaties. Of misschien iets minder belachelijke situaties waar juist belachelijk in wordt gehandeld. Want wat het lichtelijk bekakte gezin in de polder meemaakt is misschien niet realistisch, maar omdat ze stuk voor stuk een bepaalde karikatuur vertegenwoordigen is het de strekking meer dan helder. Bovendien is alles wel zo hilarisch dat de tranen me om de haverklap over de wangen bungelden. Helemaal wanneer zoon en boefje Pepijn de bad boy uit wil hangen of bijvoorbeeld Fokke zijn best doet de drugshandel achter de rug van zijn zichzelf-zoekende-yoga-vrouw om af te handelen, terwijl hij constant 'het haasje' is. Misverstanden alom en er gaat ook wel eens iemand per ongeluk dood. En ja, dat is allemaal doodleuk.
Natuurlijk was ik als een kind zo blij toen ik aan seizoen twee kon beginnen, waarvan de eerste aflevering qua gevoel bijna naadloos verder gaat waar seizoen één was gebleven. Sowieso door het spetterende openingsshot, waarbij een Elvis staat te fikken in het maïsveld = absurd = buikpijn van het lachen. Meteen al.
Maar daarna blijkt dat Hollands Hoop seizoen twee wel echt anders is dan het eerste. In mijn beleving ligt de nadruk meer op het emotionele en de karakters en wat minder op het absurde en het in-je-gezicht-slaande. Het is bijvoorbeeld vanaf het begin al duidelijk dat Liesbeth verantwoordelijk is voor het onthoofden van paard Fernando en hiermee aangeeft dat ze op oorlogspad is. Hierdoor krijg je meteen meer medeleven met de karakters die dit op dat moment nog niet doorhebben.
Sowieso zijn de Augustinusjes voor mij steeds meer mensen geworden dan karikaturen, waardoor ik weer wat meer van ze ben gaan houden. Daarbij is Fokke dus niet als een Walter-White-achtige afgedwaald naar zijn slechte ik, wat ik een beetje verwacht had, maar nog meer Fokke die staat voor democratie en poldermodellen en eerlijk delen. Hij is dus alles behalve een echte Heisenberg en in zijn naïviteit een erg makkelijke prooi voor de boze buurvrouw. Daardoor heb je echt nog meer met hem te doen.
Met al die aandacht voor hoe de karakters zich voelen, ligt het tempo absurde gebeurtenissen toch een stuk lager. Zo riekt Hollands Hoop de Tweede toch iets meer naar thriller met een duidelijke verhaal met een goeie en een slechte, dan naar zwarte komedie waarin de wat-de-fok-momenten elkaar in rap tempo opvolgen zoals in seizoen één.
Ook leuk hoor, maar ik vind het wel jammer dat juist de twee personages waar ik toch het minste mee heb, namelijk Kenneth en nog minder met Lara, want die rollen vind ik in contrast tot de rest gewoon oersaai, in de finale opeens zo belangrijk zijn. Liever had ik bijvoorbeeld een doorgeslagen Machteld met dubbelloops geweer gezien, misschien wel geassisteerd door Dimitri die door samenloop van omstandigheden een blunder begaat met bepaalde catastrofale gevolgen.
Maar dat mag de pret toch niet drukken, want ondanks dat ik dat van het ene-in-het andere-absurde vallen van seizoen één denk ik toch iets meer mijn ding is, was het een feestje om met kerst het tweede seizoen te mogen bingen.
Het waren twee fantastische dagen.
Reactie schrijven