Het ging wel, dat zesde seizoen van Orange is the New Black op Netflix. Maar ondanks dat ik me na wat uitzitten nog best heb vermaakt, is het volgens mij gewoon nooit meer zo leuk geworden als in de eerste seizoenen. Hierin draait het nog om hoe de lichtelijk bekakte Piper in de bak belandt en in al haar naïviteit de daar geldende omgangsregels moet leren. Met vallen en opstaan. Dat vind ik grappig, aandoenlijk, af en toe spannend en gewoon erg leuk.
Maar wanneer Pipers verhaal ergens tussen uitverteld en uitgemolken is geraakt, worden de voorgeschiedenissen van zo’n beetje de hele gevangenis middels flashbacks aan je gepresenteerd. En dan heb je een hele volle bak, waarbij voor bijna alle gevangenen betekent het dat ze het allemaal-niet-zo-bedoeld-hadden, per-abuis-in-de-criminaliteit-zijn-beland, een-vreselijk-moeilijke-start-dan-wel-traumatische-ervaring-hebben-doorstaan of het-gedaan-hebben-voor-hun-kind/geliefde/familie waardoor je niet anders kan dan begrip voor ze hebben, van ze houden en overladen met Emmy’s.
Ja, en daar gaat het bij mij toch een beetje mis want door die overkill aan troetelgevangenen en hun eigenlijk zo pure persoonlijkheden, zie ik door alle verhalen het grote verhaal niet meer. Of een personage dat duidelijk boven de niet-oranje-maar-inmiddels grijze massa uitsteekt. En zo begint het in Litchfield Open Prison ook nog aardig te ontbreken aan echt vuig tuig, waardoor ze met andere celblokken op de proppen zijn gekomen waar dat (gelukkig) nog wel te vinden is.
Hier zitten SPOILERS
En daar komt toch nog wat pret, want dat verhaal van de geschifte zussen Carol en Barbara die hun jongere zus hebben omgelegd en niks liever willen dan mekaar ook van kant maken, is toch best wel grappig. Dat ze ook nog onze eigen troetelgevangene Freida willen afmaken om “iets” dat 30 jaar geleden is voorgevallen, wekt zeker de nieuwsgierigheid.
Dus ja, ik heb dat leuk en boeiend gevonden en ik heb ook heus wel gelachen om Blanca’s inseminatie in de bibliotheek of anders de bewaarders en hun Fantasy Inmate-spel en meer van dat, maar er is ook zat waar ik mijn schouders maar bij ophaal. Alles om de heroïnesmokkel heen bijvoorbeeld had volgens mij veel spannender, hysterischer er grappiger gemogen. Sowieso denk ik dat Aleida (Mijn troetelgevanene want, wie de fuck scheldt er nu zoveel?) echt wel een betere verhaallijn heeft verdiend. Maar het ergste vind ik nog die eeuwige (je kent ze nog van Lost) flashbacks. En dan vooral die van inmate Papa of Badison Murphy. Dat heb ik nu onderhand wel een keer gezien.
En dat vat wel aardig mijn gevoel over deze serie samen. Dat ik het zo onderhand wel heb gezien en dat het mooi geweest is. En dan bedoel ik dus niet dat ik niks leuks heb gezien. Maar het raakt me allemaal niet meer zo. En met het vervroegde vrijlaten van Piper (terwijl haar tijd in de bak toch behoorlijk verlengt is), waar het allemaal mee is begonnen, voelde dit seizoen aan als een logisch eind.
Echter lees ik her en der op internet dat het al aangekondigde zevende seizoen eventueel het laatste zal worden van deze Netflix Original die naar mijn inziens niet zo origineel meer is.
Orange is the New Black kwam toevallig ook in dit blog ter sprake:
Wil je dit artikel delen? Dat kan:
Reactie schrijven