Omdat ik zo vreselijk van horror met rare uitsnedes, ongemakkelijk scheve shots, dolly-zooms en vreemde geluidjes houd, heeft Netflix (speciaal voor mij) de serie Chilling Adventures of Sabrina, van origine een Archie Comic, een nieuw leven ingeblazen. Minder comedy, meer bovennatuurlijke rariteiten en bovenal ontzettend veel sfeer.
Ik voorspel SPOILERS
En die sfeer doet me nog het meest denken aan een soort eeuwige herfst. Donker en guur, maar tegelijkertijd ook knus en warm. En dat komt denk ik weer door de mise-en-scène. Waarbij elk shot, dat bijna altijd clair-obscur belicht is, een ode aan de schemerlamp zou kunnen zijn. En ik snap dat deze serie in een soort verleden afspeelt, maar om welke het tijd het precies gaat, is ook onduidelijk. Dat voelt ook al ongemakkelijk, maar dan op een hele fijne horror-ish manier.
Dat de makers in deze remake de comedy hebben gereduceerd, vind ik ook prettig. Want lachen is gezond, maar kan soms ten koste gaan van de vibe. En die is eigenlijk best heel serieus voor de jonge ‘coming of age’ half-heks Sabrina die niet alleen te maken krijgt met gebruikelijke tiener-highschool-drama’s en alle daaraan verwante problemen. Onder druk van de heksengemeenschap wordt ook nog van haar verwacht dat ze kiest voor haar donkere kant en haar naam in Het Boek van het Beest zal schrijven, zich onheilig zal laten dopen en erelid wordt van de ‘Church of Night’ waar Satan wordt aanbeden.
En zoals dat bij meerdere religies het geval is, geldt ook voor deze coven dat de hogepriester full of shit is, dat er bizarre rituelen zijn waar niemand van opknapt en er van die godsdienstfanaten (of moet ik zeggen satansdienstfanaten) zijn, die je de stuipen op het lijf jagen. En natuurlijk is dat door de herkenbaarheid om van te gniffelen, maar dat gaat niet ten koste van het spannende en donkere gevoel van deze serie.
Dat geldt ook voor de knipogen naar die typische heksen-clichés, zoals "laten we ervandoor gaan op mijn bezemsteel." Of dat de kat van Sabrina Salem heet en er af en toe wordt verwezen naar het dorp verderop genaamd ‘Riverdale’. En die naam dan: Spellman. Daarvan krijg ik de juiste dosering glimlach op mijn gezicht zonder dat het afleidt van de rest van het verhaal.
Waarin bijvoorbeeld demon Lilith door Satan persoonlijk gestuurd is om Sabrina te verleiden zijn Boek te tekenen, waarmee ze min of meer haar ziel verkoopt. (Of is dat alleen voor de stervelingen?) Dat is toch gewoon superspannend? En hoewel deze demon in de eerste aflevering best een heel een mooie entree krijgt, is het pas op het einde echt duidelijk hoe van invloed ze is op Sabrina’s verhaal. Ze is een chagrijnige bitch is, dat is meteen helder. Het dringt gewoon pas op het einde echt goed door.
En dat vind ik heel gaaf gedaan. Want ondanks de heftige gebeurtenissen (dood, wederopstandingen en andere paranormale toestanden) lijkt de rode draad van de serie juist net zo subtiel als de humor door het geheel geweven.
Dus vervreemdend op een goede manier, boeiend en verrassend, hier en daar herkenbaar en toch ook grappig. Maar niks te.
Gelukkig komt het tweede seizoen al in april. Dus dat duurt ook niet te lang. Bovendien maakt dat het grote wachten tot Halloween toch weer net iets aangenamer.
Mocht je nou nog andere blogs willen lezen over paranormale en horror-ish vibes, dan zijn deze misschien wat voor je:
The Haunting of Hill House - Veel meer dan alleen een horrorserie
O.A - Ontzettend Anders, maar wel in een groepje
Stranger Things - Thuiskomen voor de kinderen van de jaren tachtig
Artikel delen? Dat kan ook:
Reactie schrijven