Off topic - The Dirt, het boek is beter

Het was misschien te verwachten maar zeker niet wat ik gehoopt had; de verfilming van verreweg het meest legendarische boek ooit: The Dirt op Netflix.

Same ol' situation: SPOILERS

Maar ja, toen ik jaren geleden, want god wat heeft het lang moeten duren, een artikel las dat de leden van Mötley Crüe, de jaren-tachtig-hair-metal-band waar het allemaal om draait, al een vierde regisseur hadden versleten in hun queeste het boek te verfilmen, wist ik natuurlijk al dat het een zooitje moest gaan worden.

Een van mijn bezwaren is dat ze er voor mij gewoon niet staan. Niet zoals ik bijvoorbeeld Ruud Lubbers heb gezien toen hij door Guy Clemens werd gespeeld of Johnny Cash door Joaquin Phoenix in Walk the Line. In The Dirt de verfilming zie ik gewoon vier jongens met pruik in een jaren tachtig-setting. En dan ook nog veel te netjes zo zonder zweet, pukkels of iets anders echts. Voor mij dus niet de band, die ik heb gezien in video’s uit die tijd met de rockers die ik zo goed denk te kennen door de verhalen uit dat epische boek waar ik zo van baal dat ik het uit heb.

Er zitten echt wel wat treffende momenten in. Die armzwiep die Tommy tijdens het drummen maakt, en ook zeker wel dat opgefokte loopje van Vince, maar voor mij te sporadisch voor een echt gevoel van herkenning. Sowieso is er te weinig nadruk gelegd op wie ze zijn en het waarom ze doen wat ze doen en dat maakt de film vooral een opsomming van de highlights. Maar dan zonder noodzakelijke context. En daardoor blijft het echte drama, waarvan bij het lezen van het boek mijn bek met regelmaat openviel, volgens mij te veel uit. Ik denk zelfs dat wanneer je het niet gelezen hebt, deze film best lastig te volgen is.

Het is ook geen dun boekje en ik snap ook wel dat je lang niet al dat smeuïgs daaruit in eén film kwijt kan. Misschien was een serie een geschikter platform geweest. Meer tijd voor opbouw en uitleg met per aflevering een centraal spektakel (er zijn er genoeg). Met dus de nadruk op de veroorzakers van, en de verbanden tussen de spektakels. Het hoe en waarom Vince zo’n lul is bijvoorbeeld. (In deze film is hij niet eens een echt een lul.) De nodige motivatie over hoe Nikki heroïneverslaafd raakt, wat dat doet en waar dat op uitloopt. De toedrachten over de ruzies binnen de band. Dat passeert allemaal wel de revue, het is alleen te op zichzelf staand waardoor een logisch verhaal van actie - reactie met een fijne opbouw naar een climax lang niet zo aan de hand is als in het boek.

Ik ben wel gecharmeerd van die “Ferris Bueller”-grap waar een bandlid de camera inkijkt en het publiek rechtstreeks adresseert met commentaar op wat je net hebt gezien. “En zo is het dus niet gegaan!” Dat hadden ze van mij echt vaker mogen doen. Het boek wordt ook door meerdere personen vertelt die het over hetzelfde hebben. En bij zo’n waargebeurd verhaal is de semi-documentaire misschien een meer geschikte vertelvorm. En als ik het voor het zeggen had dan zou ik dat met de echte bandleden doen, en niet met de acteurs die hen spelen.

Eigenlijk net zo zoals in de aftiteling. Vreemd moment, maar als het bijna afgelopen is, en ik net een beetje schouderophalend mijn huisgenoot wil aankijken met zo’n hoofd van ‘mwoah’, trekt mijn tv opeens alle aandacht. En dat is raar, want mijn voornaamste bezwaar tegen deze film is dat ik vind dat er te weinig rock ‘n roll in zit. Seks en drugs komen heus aan bod, sommige momenten zijn zelfs obsceen, maar de smeuïgheid en de rans van hoe het boek het verhaal brengt, is er bijna helemaal afgesopt. Ja, tot die aftiteling dan.

Want originele beelden met de ‘echte Crüe’ en de posse om hen heen die samengaan met de in scène gezette beelden, de terugblikken van Tommy, Vince, Mick en Nikki en de hele ritmische edit daarvan op die vette muziek die net even wat harder is gezet. Ja, dat samen resulteert bij mij wel in dat feest van herkenning met een adrenalineniveau dat ook ergens over begint te gaan. En dat komt niet eens door wát er verteld wordt, het is echt de manier waarop die begint te rocken.

En dat staat flink in contrast met de rest van de film, want hoezo maak je een film over een band met bijbehorende muziekscene en krijg ik pas gedurende de aftiteling een gevoel dat een beetje begint te lijken op wat ik voel wanneer ik een plaat van Mötley Crüe opzet? 

De overige negentig procent van de tijd is deze film veel te clean om The Dirt te mogen heten.

Op de hoogte blijven van nieuwe blogs?

Volg me dan op: Facebook 

En op: Insta

Artikel delen? Dat kan zeker: