Tot mijn grote verbazing vind ik het tweede seizoen van Mindhunter op Netflix zelfs nog beter dan het eerste. Want na het opzetten van de eenheid die zich bezighoudt met de psyche van de seriemoordenaar door de uitkomsten van interviews te vangen in wetenschappelijke theorieën, gaat het in het tweede ook om het toepassen van deze theorieën. Na woorden dus ook daden.
SPOILERS
En dat gebeurt in 1980 in Atlanta. Omdat de politie daar geen aanknopingspunten of fatsoenlijke link heeft kunnen leggen tussen de moorden van meerdere zwarte kinderen, wordt een gezelschap van de Serial Crime Unit (ofwel Holdens Posse) namens de FBI naar Atlanta gestuurd om hen bij te staan.
Ik was niet bekend met The Atlanta Murders toen ik deze serie ging kijken en heb deze zaak expres niet opgezocht omdat ik het voor mezelf zo spannend mogelijk wilde houden. Maar achteraf realiseer ik me dat als ik op voorhand de uitkomst had geweten ik het minstens zo fascinerend had gevonden en net zo hard aan het scherm geplakt had gezeten.* Het gaat ook eigenlijk niet om The Atlanta Murders zelf, maar om het plan van aanpak.
De vraag luidt dus niet Whodunit? Maar: hoe vind je zo snel en efficiënt mogelijk Whodunit?
En dat is ook een gevecht want zo’n nieuwe werkwijze, gebracht door de cops-onder-elkaar-sociaal-niet-altijd-even-lekker-liggende Holden Ford, klinkt menig ervaren politieagent makkelijk als prietpraat in de oren. En dan zijn er ook nog strubbelingen die daarbij komen kijken zoals politieke aspiraties, carrièretijgers die vooral aan zichzelf denken en de verdeling van de budgetten. En dat levert een heel verhaal vol conflict en discussie op.
De gesprekken die daaruit voortvloeien, vaak passievol omdat de leden van de eenheid zo hard werken en geloven in hun kindje, zorgen ervoor dat ik aan hun lippen hang. Superspannend. En ik heb geen idee of ze bij de FBI altijd in zulke schitterende dialogen spreken, maar ik vind ze erg fijn om naar te kijken. En te luisteren.
Het einde, waarin de seriemoordenaar die slechts veroordeeld wordt voor de moord van twee volwassenen in plaats van al die kindermoorden die hij waarschijnlijk op zijn geweten heeft, is natuurlijk niet het beste einde van het verhaal van The Atlanta Murders. Maar het is een stap voorwaarts voor de Club van Holden want door te profilen en daar het zoekvlak op af te stemmen, hebben ze deze smeerlap voordat alle budgetten op waren in de boeien kunnen slaan. En dat is dus toch een succes wat betreft de onderzoeksvraag: hoe vind je Whodunit?.
Maar goed, de gearresteerde Wayne Williams is in het echt en ook in de serie niet de eerste en zeker niet de laatste van zijn 'soort'. Tussen de bedrijven door wordt duidelijk gehint op een volgende verknipte ziel doordat je deze fragmentsgewijs nog ongestoord wat misselijkheden ziet uitvoeren. Een mooie belofte voor ik hoop (een) volgend(e) seizoen(en).
Kan-nie wachten tot-ie onderwerp van gesprek zal worden!
*De scene bijvoorbeeld met het ontmoeten van Charles Manson, van wie zijn daden natuurlijk wereldberoemd zijn (en de tv-personality waar ik de laatste tijd bijna mee word doodgegooid door bijvoorbeeld de serie Aquarius en de docu Manson: The lost tapes), heb ik, doordat ik daar wel mee bekend ben, de vreselijk treffende gelijkenissen juist enorm kunnen waarderen.
Mijn blog over het eerste seizoen van Mindhunter, wat ik ook al zo vreselijk boeiend heb gevonden, vind je hier:
Artikel delen? Dat kan:
Reactie schrijven