Na het zien van het derde en laatste seizoen van The Deuce van HBO, zal ik voortaan Times Square in New York echt door een andere bril moeten bekijken.
Ik heb de verrekte mazzel gehad een tijdje in een piepklein appartementje op Times Square te mogen bivakkeren toen ik een cursus volgde aan The New York Film Academy. Daar heb ik echt krankzinnig fijne herinneringen aan. Maar ik word nu toch een beetje melancholisch als ik denk aan hoe de personages van The Deuce vakkundig de straten uit zijn geveegd zodat ik daar zo lekker onbezorgd heb kunnen studeren.
Die mensen die er allemaal niet meer waren toen ik er was. Die volgens de serie allemaal deden we ze deden omdat dat was wat je deed, terwijl ze niet doorhadden dat ze langzaamaan door de tijd werden ingehaald.
Hetzij de florerende gemeenschap van hoeren en pooiers eind jaren 60 die door de legalisering van porno hun plek niet meer zeker zijn. Of de (corrupte) politieagenten die door de grote opruiming onder burgemeester Koch geconfronteerd worden met de nieuwe redelijke corruptievrije realiteit. Of de levendige homogemeenschap die de uitbraak van de aidsepidemie moet overleven waarbij zoveel slachtoffers zijn gevallen.
Ik heb het trouwens ook niet doorgehad wanneer deze serie nu precies zo vreselijk de diepte in ging en zo persoonlijk leek te zijn geworden dat de personages van de serie The Deuce bijna goede bekenden voor me leken die ik niets dan goeds wenste.
Maar hun tijden zijn voorbij en daarmee ook de serie. Een waardig en logisch einde van een volgens mij schitterend drieluik. Een waardoor ik momenteel trouwens te kampen heb met nog meer nieuwsgierigheid naar al de tijden van Times Square die ik niet heb meegemaakt. En waardoor ik het ook opeens weer zo verrekte erg en zonde vind dat Vinyl nooit een tweede seizoen gekregen heeft. Die serie verdient wat mij betreft ook een logisch eind.
SPOILERS, toch nog
Maar dat neemt allemaal niet weg dat ik de balen heb van The Deuce’s laatste scène. Een bejaarde Vince die plaatsneemt in een New Yorkse bar en terugblikt had ik niet erg gevonden. Dat hij een praatje maakt met de nieuwe barman over nostalgie naar een tijd die hij goed kende (en niet per se een tijd die beter is) ook niet. En dat hij toevallig leest dat pornograaf Eileen/Candy na haar overlijden godbetert de geschiedenis ingaat als arthouse director al helemaal niet.
Maar die wandeling daarna met dat zweverige hallo zeggen tegen de doden vind ik echt niet bij de rest van de serie passen en on-Deuce-waardig, neppig en klef. Elke aflevering stopte daarvoor juist zo plots. Geen cliffhanger, gewoon beeld uit muziekje aan. Mede daardoor voelde de serie denk ik juist zo uit het leven gegrepen en kwam het me zo rauw en echt over.
Muziekje aan.
Meer blogs over series over New York van eerst lees je hier:
The Get Down deel 2 - Going down
The Get Down - Nog nooit zulke moddervette kitsch gezien
Van Vinyl op HBO verlang ik naar een tijd terug die ik niet eens heb meegemaakt
Artikel delen? Dat kan natuurlijk:
Reactie schrijven