De trailer van de serie Locke & Key op Netflix belooft veel: Een spookhuis vol sleutels die meer openen dan sloten, sprookjesachtige muziek en mysterieus gefluister dat hint naar spanning en zelfs horror. Dus wanneer het getraumatiseerde gezin nietsvermoedend de oprit oprijdt en het huis lijkt te schreeuwen: “Draai om! Ga weg! Ik ben behekst!”, zit ik jubelend op de bank.
SPOILERS
Maar dat blijkt voorbarig, want van die veelbelovende trailer komt volgens mij weinig terecht*. En dat ligt niet aan het verhaal. Zeker niet. Sleutels waarmee je in je eigen hoofd kunt of een andere gedaante aannemen, een hele wereld die zich in het huis bevindt als je door de spiegel stapt en een mysterieuze moord die alles met de sleutels uit dat huis te maken heeft. Er zitten zoveel toffe en spannende elementen in.
Het begint ook gewoon goed, want als de jongste telg van de familie de enige is die het gefluister van de sleutels hoort (ja, dat doen ze!) en in contact komt met een bovennatuurlijk karakter dat in een put in de tuin woont, ga ik helemaal met hem mee. Maar helaas wordt Bodes queeste al snel slechts “een-van-de” en wordt het erg druk qua personages die de kijker om de beurt aan het handje nemen.
Dit is dus toch geen serie met het jaren-tachtig-onbegrepen-jongetje aan het roer**. Maar het is ook geen fulltime high school-drama. En het is ook niet echt soap waarbij karakters om en om in de spotlight staan. Maar wel een beetje van dat allemaal door elkaar, wat volgens mij onvoldoende werkt, waardoor de serie mij een beetje identiteitsloos overkomt en gaat dwalen qua doelgroep.
Dat is jammer, maar ernstiger vind ik dat karakters te weinig worden gemotiveerd waardoor ze, naast dat ze de plot een bepaalde richting moeten induwen, te weinig tot hun recht kunnen komen. Grote broer en zus Tyler en Kinsey vind ik bijvoorbeeld op zich hartstikke interessant, maar ze vertellen wel erg makkelijk de grootste geheimen van het huis aan hun klasgenoten en worden dan óók nog meteen geloofd. Ja, dan maakt het niet uit dat ze leuk zijn en goed acteren, het ontbreken van een "realistische" voortgang gaat dan wat mij betreft een grotere rol spelen.
Er is geen een karakter die niet op een bepaald ogenblik iets doet waarvan ik denk: Waarom doe je dat nou? Ik bedoel, een agent die een moord wegzet als zelfmoord terwijl het slachtoffer vlak daarvoor nog een voicemail insprak dat hij iets belangrijks moest laten zien, wordt dan vanzelf een domme eikel. En Dodge is een overtuigende slechterik met een mega pishumeur, maar waar dat pishumeur vandaan komt blijft erg lang maar vaag. Volgens mij had het wel geholpen wanneer de scènes beter doordacht waren met logischere uitleg waarom iemand iets zegt en waarom iemand iets doet.
Want die logica is gewoon voorhanden. De verklaringen die bij het slot worden gegeven zijn volgens mij juist heel aannemelijk en treffend voor een “Locke & Key-universum”. Maar jammer dat dan doorslaat en zo wordt uitgemolken. Want als alles is gezegd wordt er nog iets van een half uur gewijd aan voor-het-geval-je-het-niet-gezien-had-leggen-wij-nog-even-woord-voor-woord-uit-hoe-het-zit-met-veel-te-lange-flashbacks en dat is wel erg belerend voor de gemiddelde Netflix-kijker. Of die nu tot de doelgroep dertienjarige Harry Potter-fan of tot de doorgewinterde speurneuzen behoort, het kwartje was echt wel gevallen.
Dus ja, volgens mij hadden de scriptschrijvers van deze serie nog wel het een dan wel het ander om aan te sleutelen.
*Wanneer het gezin oog in oog staat met de moordenaar van de vader en wederom met de dood wordt bedreigd, is dit inhoudelijk gezien een van de spannendste stukken van het verhaal. Maar de manier waarop dit getoond wordt, blijft bij een soort aaneenschakeling van activiteiten zonder dat het spannend wordt. Ik ben trouwens maar een keer echt geschrokken en dat was toen Kinsey's 'Fear' horrorwaardig voor het raam verscheen. Meer dan leuk gegeven, maar zeker geen sleutelscene in deze serie.
** Zie blog: Stranger Things - Thuiskomen voor de kinderen van de jaren tachtig
Artikel delen? Dat kan: