WandaVision - Wat een verrassende identiteit!

Even voor de duidelijkheid: die Avengers-films heb ik allemaal niet gezien. Wel volgde ik trouw de Marvel-series van Netflix (in mijn blogs noemde ik ze liefkozend mijn ‘Manhattan-files”). Dus toen Disney met een verse Marvel, WandaVision, op de proppen kwam heb ik die, zonder met mijn ogen te knipperen of me in te lezen, opgezet. En ik denk dat dit een positieve invloed heeft gehad op mijn beleving.

SPOILERS - Ze zijn onvermijdelijk

De identiteiten van hoofdpersonages Wanda en Vision waren mij dus volledig onbekend. En het verhaal dat gaat over hoe zij net in het vredige stadje Westview zijn komen wonen, lijkt niet eens op wat ik ken van Marvels met superhelden en goed en kwaad en zo. Nee, zeg! Het is een jaren vijftig sitcom. Corny grapjes ondersteund met lachband, zwart wit 4:3 beeld en alles!

En de vertelstijl van die sitcom evolueert. Het verhaal over het toch-iets-van-de-norm-afwijkende echtpaar Wanda en Vision gaat chronologisch en logisch verder, maar elke nieuwe aflevering lijkt uit een weer volgend decennium te komen. Kleur komt erbij en er wordt vet geknipoogd naar bekende comedy’s. En daarmee lijkt deze serie over het paar dat zelf ook in een soort identiteitscrisisje verkeert, een ode aan de televisiegeschiedenis te zijn. Tot aan de mockumentary aan toe!

Maar met daarin alarmerende hints die aankondigen dat er meer gaande is dan je normaal van een gezellige comedyshow zou verwachten. Vision heeft bijvoorbeeld geen idee hoe hij, wanneer hem dat gevraagd wordt, Wanda heeft leren kennen, en een vliegtuigje dat opeens in kleur de voor de rest zwart-witte aflevering komt binnenvliegen geeft duidelijk aan dat er iets veel complexer gaande is onder die lollige verwijzingen naar de sitcom door de jaren heen. En daardoor is de identiteit van deze serie, in het begin nog een soort verrassing. 

Maar als die ware identiteit dan komt, komt-ie als een nog grotere verrassing. De afleveringen die ik heb gezien in de serie WandaVision blijken in WandaVision ook een televisieserie genaamd WandaVison te zijn. En wanneer dit wordt ontdekt, omdat het uitzendsignaal toevallig wordt opgepikt, blijkt dat dan ook nog eens helemaal Marvel met goed en slecht en figuren met superkrachten en alles!

En het beste van allemaal: WandaVision is een uitzending van een toevluchtsoord en ontstaan in Wanda haar hoofd. Westview en de rollen van de inwoners aldaar zijn een realisatie van haar happy place. Hoe cool is dat? Bovendien kan ik me daar uitstekend mee identificeren. 

Want ik zwelg ook in nostalgie als ik denk aan de comedy-televisie uit mijn jeugd. Het gezamenlijk lachen om de grappen van Family Ties, Zeg ‘ns Aaa, Vrienden voor het leven en Alf met allemaal de neuzen dezelfde kant op. (Richting de buis dus.) Een van mijn eerste ervaringen met de collectieve beleving, durf ik wel te zeggen. Dus als ik een happy place kon maken, dan zou die wel wat raakvlakken hebben met die van Wanda.

Wanda zou trouwens zelf de schurk van het door-haar-bedachte-spel kunnen zijn. Zij is tenslotte degene die de onschuldige inwoners van Westview gegijzeld houdt als karakters in haar show, als gevolg van een ellendig trauma. Gelukkig had ik de films die hiervoor spelen niet gezien, anders had ik al het een ander over haar persoonlijkheid geweten en had ik het een en ander misschien wel zien aankomen.

Nu ik door en door verrast ben, de serie af is, ik Wanda een beetje heb leren kennen en ik me zelfs een beetje kan identificeren met haar, heb ik me uitgebreid laten adviseren door Disney over de beste volgorde waarin ik de films die hiervoor spelen kan kijken. En dat ga ik nu natuurlijk stantepede doen. Maar ik vraag me wel af, of mijn beleving daarvan misschien wat minder zal zijn, nu ik al weet waardoor Wanda zo getraumatiseerd is geraakt dat ze WandaVision creëerde?

Hmmmzzzz.

Op de hoogte blijven van nieuwe blogs?

 

Volg me dan op: Facebook 

En op: Insta

Deelknopjes:

Reactie schrijven

Commentaren: 0

Meer Studio Lasogne...


Op de teksten en afbeeldingen van deze site berust auteursrecht