Bij het kijken van de eerste pak ‘m beet drie afleveringen van Fargo seizoen 4 (dat blijkbaar al een tijdje niet via Netflix maar Videoland te bekijken is), bekruipt me het ellendige gevoel al dat ik het niet snap. Pijnlijk genoeg moet ik toegeven dat het me allemaal niet zo grijpt als ik had verwacht.
En dat voelt als ketterij. Ja hallo, het is wel Fargo, he? Natuurlijk geef ik mezelf de schuld en denk ik dat het aan mij ligt. Dat moet wel.
SPOILERS, SPOILERS, SPOILERS, SPOILERS
Want ook dit vierde seizoen zit bomvol goeds. Het acteerwerk is bijvoorbeeld om door een ringetje te halen, de muziek vind ik sterk en treffend en er zijn meerdere scènes die zo vet gemonteerd zijn, met slomo’s en de hele rataplan, dat ik ze zeker terug ga kijken. Ook de setting, Kansas City in de jaren vijftig, is schitterend om te zien. En het gegeven dat de bazen van de van oorsprong Italiaanse maffia en van de het door racisme belemmerde misdaadsyndicaat elkaars zonen uitwisselen om de vrede te bewaren, vind ik wel zo fascinerend en vragen om problemen, dat dit wel het uitgangspunt van een mega-verhaal moet zijn.
Waarom ben ik dan niet helemaal verkocht? Nou ja, dat weet ik dus niet precies. Misschien dan omdat het voor mij allemaal een beetje als te veel van het goede aanvoelt?
Ik bedoel, het verhaal is groots en volgt veel mensen. En die zijn allemaal interessant en het volgen waard. En ondanks (ik snel zie aankomen) dat het gros daarvan het einde van de serie niet zal halen, komt het misschien door die vele karakters die om beurten aan de beurt zijn dat het voor mij als een niet zo goede variant van een en-toen-en-toen-en-toen-ding voelt?
Als er bijvoorbeeld opeens ook nog een soort paranormale weg in wordt geslagen (daar waar ik normaal ontzettend van hou) in de vorm van een rondzwevende geest die vroeger een lul was op een boot, ervaar ik dat eerder als een hinderlijke afleiding van mijn inmiddels frustrerende queeste te ontdekken wat de connectie met de rest van de Fargo-seizoenen is.
Terwijl ik daarnaast dus ook nog in onzekerheid verkeer over het waarom ik er niet helemaal inzit, en daardoor enorm aan mezelf twijfel, verdenk ik Fargo de vierde er van op het eind met ‘n een of andere aap uit de mouw te komen waardoor het wel gaat kloppen. En dat is dan ook gewoon zo.
Want als in de laatste minuut de persoon waar het eigenlijk allemaal om draait niet alleen is onthuld, maar wie hij nog meer is zich als een soort emmer ijskoud water die in mijn gezicht wordt gesmeten aandient, en ik ein-de-lijk snap waarom dit seizoen de logische opvolger van voorgaande seizoenen is, valt er een knoeperd van een kwartje een gat in de straat.
En dan vind ik Fargo seizoen 4 toch o-zo briljant en ben ik zelfs nog teleurgestelder in mezelf dan ik al was.
En dat noemen ze nou entertainment.
Mijn blog over Fargo de derde vind je hier:
Dit artikel is te delen: