Met bloedspoed en zonder met mijn ogen te knipperen naar NPO Start gegaan om het nieuwe leven van Dexter in de vorm van de serie Dexter: New Blood te kijken. Als je wel een keer knippert zijn alle afleveringen er trouwens weer af en moet je bij NPO Plus wezen, dus een beetje tempo is sowieso wenselijk.
Maar eigenlijk hoop ik helemaal niet op een nieuw leven, maar juist een herbeleving van het oude. Begrijp me niet verkeerd, ik heb Dexter altijd goed entertainment gevonden. Ik vind alleen wel dat die echte duistere Dexter uit seizoen 1 (en het boek, sorry hoor), een veel interessanter personage is dan de Robin-Hood-achtige-anti-held waar hij in geëvolueerd is.
Dus Dexter maar dan zonder al die menselijke trekjes zoals van echt van zijn stiefzus Deb houden, zich daadwerkelijk tot Rita aangetrokken voelen en met zijn hobby de wereld iets van gerechtigheid willen brengen. Dus de Dexter waarvan zijn leven voor de buitenwereld een poppenkast is om ongestoord zijn gestoorde hobby te kunnen uitvoeren. En die dus in de eerste plaats alleen criminelen vermoordt omdat het oplossen van die moorden minder hoog op de prioriteitenlijst staat bij Moordzaken en hij dus minder makkelijk betrapt zal worden.
Slices of SPOILERS
Maar helaas, het omgekeerde blijkt aan de hand. Dexter heeft in inmiddels tien moordloze jaren de façade volledig omarmd en speelt met grootste overtuiging een karikatuur van zichzelf: Jim. Met vriendin en seksleven en alles. Gelukkig maar dat bijna uit het niets die enorme eikel verschijnt en je direct weet: jij gaat eraan, deze verleiding kan-ie niet weerstaan. Maar in plaats van een warm bloedbad, gaat het er slordig aan toe en blijkt snel dat de Bay Harbor Butcher helemaal niet in vorm is.
Ai, een herbeleving van de oude Dexter wordt dit dus niet. Maar ik geef het niet meteen op. Door al die goede herinneringen kan mijn favoriete sociopaat heus nog wel een potje bij mij breken. Fit of niet fit. Bovendien is daar zijn zoon en hint de titel van de serie (New Blood) dat hij een belangrijke rol zou kunnen gaan spelen. Natuurlijk weet ik dat het joch een soortgelijk trauma als zijn vader heeft opgelopen waardoor mijn verwachtingen redelijk hoog zijn.
Maar dat blijkt een grove inschattingsfout van mij. Sorry hoor, maar ik vind Harrison echt helemaal niet leuk, niet eens een beetje! Ik heb helemaal niks met hem, laat staan dat hij met zijn nieuwe bloed wat leven in de brouwerij brengt. Daar waar Dexter mij aan het handje nam, bijvoorbeeld middels conversaties met stiefpa Harry en mij telkens liet zien hoe hij tot zijn daden kwam, omlijst met sarcastische opmerkingen om van te gniffelen, doet Harrison niks van dat. Dus begrip voor hem opbrengen, zoals ik dat wèl kan voor zijn moordende psychopaat van een vader, lukt me niet. Hij is saai, onaardig en naar en ook nog zonder humor. En dat is killing.
Komt ook nog bij dat het mysterie over “wat dan in die grotten?”, dat door die (slordige) moord aan de oppervlakte komt best een beetje is wat je ervan verwacht. En ook Dexters geheime identiteit is voor de sheriff en zijn liefdespartner, die jarenlang niks doorhad, dankzij een batterij aan toegeworpen hints (wij moesten ze praktisch ontwijken op de bank) opeens een heel makkelijk sommetje.
Dus nee, dat nieuwe bloed hoeft voor mij niet.
Geef mij maar het oude, het liefste tussen twee objectglaasjes.
Reactie schrijven