The Last of Us van HBO is behalve game-adaptatie een zoveelste show met zombies.
Zombies uit zombieshows lijken nu eenmaal op elkaar. Scheve smoel, opvallend loopje, altijd honger, zelfs het geluid dat ze maken is herkenbaar. Voor iedereen die (nog) niet gebeten is, zijn shampoo, aardbeienzaadjes, passend schoeisel of kleding niet of amper te verkrijgen. Daarentegen heeft elk persoon minstens één pistool (meestal meer) en komt alle munitie uit een bodemloze put. Er geldt het recht van de sterkste en altijd, altijd eerst schieten dan praten.
SPOILERS
En ik meen het. Geen weg terug hierna.
In The Last of Us is de grote vijand een schimmel die het brein overneemt en zo zijn gastheer tot zombie maakt. Maar het interessante gegeven dat al die zombies door ondergrondse schimmeldraden onderdeel zijn van een soort superorganisme dat als een collectief wordt aangestuurd, daar doen de makers (nog) niet veel mee. Zombies gaan nog steeds ‘gewoon’ scheef en hongerig in de aanval en de queeste voor de hoofdpersonages is ook niet het uitschakelen van de centrale schimmelinfectie-unit of iets dergelijks.
Nee, de queeste is dat Joel, een vent van middelbare leeftijd met maling aan gezag, de veertienjarige Ellie veilig van A (Boston) naar B (Salt Lake City) brengt om de mensheid te redden. Want Ellie blijft maar mens terwijl ze wel gebeten is. Door dat wat haar immuun maakt te klonen door dokters die daar verstand van hebben, zou een vaccin gebrouwen kunnen worden. Dat betekent een roadtrip door een post-apocalyptische versie van de VS, waarbij alles en iedereen die in hun weg staat, overhoop wordt geblaft. Zoals in een game. En ja, dat is vet om te zien.
Maar er is ook drama. Ellie en Joel zijn aan elkaar overgeleverd en dus groeien ze nader tot elkaar. Eerst noemt Joel Ellie nog ‘cargo’ en neemt hij de klus om haar weg te brengen alleen aan in ruil voor een schaars verkrijgbaar auto-onderdeel. Subtiel laat de serie zien dat hij van haar gaat houden. En dat moet ook, want Ellie is zeer aimabel met haar grote waffel, guitige snuitje en haar hart op de juiste plek. De makers hebben dat proces heel goed verteld. Ik ben ook van Ellie gaan houden, hoewel ik wel denk dat dat gegeven op zich niet per se heel origineel is.
Maar in de laatste aflevering, als alle levels lijken te zijn uitgespeeld (en dat zijn er heel wat, want ze maken wat mee), en Joel Ellie veilig bij de juiste medici aflevert, is er tot mijn verrassing helemaal niet de verwachte beloning. Want om Ellie's mensheid-reddende weefsel te vangen, moet de arts in haar hersenen peuteren en dan gaat ze dood. Eerlijk gezegd heb ik dat liever niet.
En Joel al helemaal niet. Dus begint nu pas de eindgame en gaat iedereen links, rechts, voor, boven, onder en achter eraan, zodat Ellie heel en ongedeerd blijft.
Maar alles is nu opeens wel anders. Terwijl deze laatste afslachting gaande is realiseer ik me pas hoezeer ik naar Joels verhaal kijk. Ellie in leven houden is zíjn doel. Na alles wat híj heeft meegemaakt, de verliezen die híj heeft geleden en de teleurstellingen die híj voor zijn kiezen heeft gekregen. Joel kan niet meer zonder Ellie want ze geeft zíjn leven betekenis.
Zo, die drama is erin geslopen zonder dat ik er echt erg in had. Want ik wist wel wat Joel allemaal heeft doorstaan, ik heb het allemaal gezien. Maar wat er ook gebeurde, het was altijd ondergeschikt aan dat grote doel, namelijk Ellie en haar bijzondere weefsel overbrengen in het belang van de mensheid. Daarom heb ik helemaal niet doorgehad hoeveel ik juist van hém ben gaan houden. Dat vind ik indrukwekkend en knap gemaakt.
En mede daarom vind ik The Last of Us verrassend verrassend en niet zomaar een volgende zombieshow maar één van een volgend level.
*Want je moet vrijwel altijd gebeten worden om zombie te worden
**Een enkele is opeens heel groot maar daar gebeurt dan niks spannends mee